.: AUDI KLUB POLSKA :.

nie słucham "smutów" co wieczór , zależy od nastroju..
poza tym jak powiedział kiedyś Steven Wilson, wszystko co smutne jest piękne na swój sposób

a podobały Ci się te kawałki? czy to nie Twój klimat?

Ten pierwszy utwór - nie zachwyca. Do połowy -dwa akordy potem coś się zaczyna dziać. Muzycznie bardzo proste, perkusista mógłby bardziej popracować trochę więcej błysnąć. Niby wszystko jest w porządku ale mnie nie wciąga, nawet nudzi.
Drugi - dużo fajniejszy, jest mocny kontrast między piano zwrotka i forte refren długo ciągnięte uderzenia gitary na soczystym przesterze - proste, nieskomplikowane ale z jakimś charakterem.
Mocną stroną zespołu jest wokalista.
Ogólnie - trochę nie moja bajka, nie moja stylistyk, jakby a za mało tu się dzieje, za mało pulsu czy czegoś tam.

A w temacie słuchania wieczorami i nastroju to moim numerem 1 od zawsze jeśli chodzi o melancholię jest to
https://www.youtube.com/watch?v=-qJkAos ... qJkAosmEZM - Turnau, Nie dzieje się nic

A tu wyjaśnienie co rozumiem pod hasłem żeby muzycznie coś się ciekawego działo w utworze:
https://www.youtube.com/watch?v=EFDFpS9_ZWY - Tommy Emmanuel z kolegami, człowiek legenda, człowiek instytucja.

A tu trochę więcej optymizmu https://www.youtube.com/watch?v=PQHPYelqr0E
https://www.youtube.com/watch?v=hOIsYA1QDuk Weezer
i jeszcze Weezer udowadniający że z 2 akordów można zrobić dużo ciekawej muzyki. https://www.youtube.com/watch?v=3H89GXU9OeU - poza tym wizualnie też perełka.

Anathema nigdy nie słyneła z wirtuozerii stosują proste środki, ale skuteczne. Wiemy przecież że czasem jeden riff czy akord robi większą robotę niż połamane rytmicznie wygibasy instrumentalne (czyt. Dream Theater, Messhuggah itp.)

Turnau - szanuję gościa i podobają mi się jego kawałki, choć wielkim fanem nie jestem. Utwór jaki zapodałeś bardzo przyjemny. Trochę przypomina mi Camela z najlepszych lat




Tommy - jak napisałeś, człowiek instytucja, nic dodać nic ująć.

Weezera nie lubię, generalnie nie lubię takiego amerykańskiego rocka.

Odnośnie wokalu Vincenta, masz rację, stanowi silny punkt kapeli - Anathemy.

Posłuchaj jeszcze tego - Pain of Salvation - Undertow - klimat nieziemski, wokal świetny, mocny z fajną barwą. Końcówka utworu miażdzy.

A ja jakoś tak ostatnio nostalgicznie, Emperor....
Anathems...
in the Nightshade....
IX Equilibrium.....

A ja z braku sensownego radia w samochodzie odkurzyłem płyty:
Metallica - Garage inc. (szczególnie drugie CD, kawalek 1,3,5,7,8,9 )
Papa Roach - Infest
Apocalyptica - Cult

U mnie w/w lecie non stop w Cabrio.... z kaset.
Oryginalnych - sam je kiedyś w wieku 1X kupiłem za kieszonkowe.

Dla mnie Enter Sandman i Master of Puppets to najlepsze numery Metalliki.

Generalnie Ride The Lighting preferuję..... Orion, Creeping Death, Ride the Lighting, ogólnie klimat tej płyty - z Metallicy.

Orion jest z master of puppets.

Też prawda.
Ale to mało istotny szczegół, bo Master też bardzo lubię.

a co sądzicie o nowych nagraniach metaliki ? mi się nie podobają, nie mają klimatu.

A to są jakieś nowe po Load?

St. Anger
Death Magnetic

To był żart , no i Reload.... anie lubię tych co wymieniłeś, Load i Reload też nie przepadam. Chyba coś w tym jest, że sporo innych fanów Metallicy też.

Ja wole te pierwsze płyty...

SZOK...

Wielka strata na polskiej scenie muzycznej, jeden z najlepszych polskich gitarzystów odszedł dziś rano...

http://muzyka.onet.pl/newsy/piotr-grudz ... yje/pdcsxj

[*]

Pain Of Salvation — In the Passing Light of Day



Info:
Tracklist
1. On a Tuesday (10:22)
2. Tongue of God (04:53)
3. Meaningless (04:47)
4. Silent Gold (03:23)
5. Full Throttle Tribe (09:05)
6. Reasons (04:45)
7. Angels of Broken Things (06:24)
8. The Taming of a Beast (06:33)
9. If This Is the End (06:03)
10. The Passing Light of Day (15:31)

skład:
Daniel Gildenlöw - vocals, guitars
Ragnar Zolberg - guitars, vocals
Daniel D2 Karlsson - keyboards, backing vocals
Gustaf Hielm - bass, backing vocals
Léo Margarit - drums, backing vocals


Kraj pochodzenia: Szwecja
Płyta wydana: 13 Stycznia 2017
Gatunek: Metal
Styl: Progressive Metal

Link do spotify:
https://open.spotify.com/embed/album/3p ... Vpu7kfgjOB

Próbka:


Ocena:
Pain of Salvation to jedna z kapel dzięki której pokochałem styl Progressive Metal/Art rock. Początkowo wsłuchiwałem się w Dream Theater, jednak oni są dla mnie zbyt... "Mechaniczni i perfekcyjni" - brak tam emocji. Pain of Salvation zawiera tę cząstkę i to czasem w nadmiarze. Pierwszą płytą jaką się zachwyciłem było The Perfect Element Part I (nota bene cały czas fani czekają na Part II... Daniel Gildenlow (wokalista i lider zespołu) powiedział kiedyś, że Part II będzie, o ile będzie czuł że materiał zebrany na płytę będzie temu godzien ). Ok, powróćmy do przedmiotu mojego wywodu - In the Passing Light of Day to 10 płyta studyjna Pain of Salvation, płyta jubileuszowa wracająca mocno do korzeni Pain of Salvation - i dobrze, bo ostatnie dokonania kapeli nie do końca mnie przekonywały - ot rockowe granie, nie złe, ale nic szczególnego. Ta płyta - In the Passing Light of Day - znów ukazuje z kim mamy do czynienia i jakim zdolnym muzykiem jest Daniel Gildenlow (większość utworów na płycie komponuje Daniel do spółki z Ragnarem Zolbergiem (który nota bene już nie jest w składzie PoS, Zolberg zagościł tylko na tym wydawnictwie). Zabierając się do odsłuchu należy też nakreślić okoliczności jakie towarzyszyły powstaniu płyty, mianowicie Daniel zmagał się z ciężką chorobą (martwicze zapalenie powięzi, umieralność 30-50%, zmarł na to m.in gitarzysta Slayera Jeff Hanneman) - płyta jest odpowiedzią artystyczną na zmagania Gildenlowa z ciężką chorobą, opowiada o trudach jakie wokalista musiał przejść będą jedną nogą w grobie. Fakt ten sprawia, że płyta jest bardzo osobista, emocjonalna i szczera. Czuć to w każdym utworze, w każdym dźwięku i słowie.
Płyta zaczyna się od mocnego "On a Tuesday" trwającego 10 minut.



Utwór o bardzo dobrej aranżacji, częste zmiany rytmiki i nastrójów w utworze sprawiają że 10 minut zleci jak podczas dobrego meczu w piłce nożnej. Następne bardzo dobre Tongue of God w charakterystyce nieco grunge, a kolejny utwór to pierwszy singiel z płyty - Meaningless (link w próbce płyty). Utwór najbardziej melodyjny i "dla ludu" - dlatego poszedł na 1 ogień jako singiel. Ciekawostką jest to, że nie jest to autorki kawałek PoS, tylko kapeli Sign - macierzystego zespołu Ragnara Zolberga. Pierwowzór jest bardziej surowy i szczerze to chyba bardziej mi się podoba, a Wam?



Wracając do In the Passing Light of Day, kolejnym wartym odnotowania utworem jest Full Throttle Tribe - utwór, który zaczynał koncerty PoS w ostatniej trasie Europejskiej. Mamy tu wszystko co najlepsze w Pain of Salvation, głębokie riffy, emocjonalne wyciszenia, mocne uderzenia, ciekawy rytm i piękną elektronikę w tle uzupełniającą całość.



Następny Reasons to jeden z najtrudniejszych utworów na płycie - zarówno muzycznie jak i w odbiorze - przypomina mi meshugge w wersji lite

W kolejnym Angels of Broken Things na uwagę zasługuję piękna końcówka utworu z wirtuozerią Ragnara na gitarze - przepiękne solo. The Taming of a Beast to chyba po Meanigless najlepiej przyswajalny kawałek na płycie, lekki, transowy, bez wygibasów stylistycznych i bogatej formy.

Ostatnie dwa numery to wyraz walki o życie Daniela, życie w pełni słowa tego znaczeniu. Utwory bardzo osobiste i poruszające do głębi. Słuchając można poczuć jakie stany lękowe i z czym się bił Daniel podczas swojej choroby. Piękne utwory na zakończenie bardzo dobrej płyty, choć nadal czekam na moje The Perfect Element Part II

Według mojej opinii jedna z najlepszych płyt wydana w tym roku w światku prog metal/art rock. Jej głównym atutem - wbrew pozorom - nie są wyszukane formy przekazy, nietuzinkowe linie melodyczne i aranżacja, a szczerość, poprostu szczerość przekazu. Polecam gorąco!


Moja ocena: 9/10